Persbericht  30 november 2006

Stedelijk Museum De Lakenhal presenteert van 9 februari t/m 6 mei 2007 monumentale sculpturen van de Vlaamse kunstenaar Johan Creten (1963). Het is de eerste keer dat een grote solotentoonstelling van deze internationaal bekende kunstenaar in Nederland wordt georganiseerd. Onder de titel Johan Creten beelden staan ca. 17 sculpturen, die hij maakte in de jaren 2000 – 2006, opgesteld temidden van 17de-eeuwse objecten waarin het kwabmotief een duidelijke rol speelt.

Johan Creten kiest er als kosmopolitisch kunstenaar voor om op verschillende bijzondere plekken verspreid over de hele wereld te werken. Zo bevond zijn atelier zich in de woestijn van Tempe Arizona, de Kohler fabriek in Wisconsin en in een 17de-eeuwse hacienda in Mexico. De laatste jaren werkt hij in de beroemde porseleinfabriek Manufacture nationale de Sèvres te Parijs.
Het werk van Creten is van top tot teen doordrongen van dubbele betekenissen, suggesties, verwijzingen en connotaties. Hij combineert mensfiguren met dieren en monsters en laat het materiaal golven naar zijn hand. Tegenstellingen als kitsch en Kunst, heden en verleden, het robuuste en het kwetsbare, het lieflijke en het afstotelijke, instinct en ratio spelen in zijn werk een intrigerend spel. Zodoende is het er altijd druk en gelaagd. Dubbelzinnigheid lijkt hét sleutelwoord voor het werk van Creten. Niet alleen de beelden zelf, maar ook de wijze van modelleren, de sensuele aanraking van zijn vingers in de klei, de aantrekkelijke en afstotende huid van zijn beelden, alsook de druipende, dramatisch gekleurde glazuren dragen die dubbelzinnigheid uit. Cretens beelden zijn te zien als metaforen voor het gecompliceerde leven. Zoals hij zelf  zegt in 2000, in een interview met een Amerikaanse journalist: “Ik wil oude verhalen op een andere manier vertellen, zodat ze vandaag zin hebben, ik blijf een verteller”.

Creten exposeerde in 2006 in het Louvre te Parijs. Samen met onder anderen Louise Bourgeois, Jim Dine en Anne en Patrick Poirier was hij uitgenodigd voor de tentoonstelling Contrepoint waarbij hedendaagse kunst binnen de collectie oude kunst werd geëxposeerd. Ook Stedelijk Museum De Lakenhal toont Cretens werk in samenhang met 17de-eeuwse kunstvoorwerpen, met objecten in de extravagante kwabstijl.  Zijn recente werk roept associaties op met de ontwerpen in zilver van onder anderen Adam en Paulus van Vianen en Johannes Lutma. Hun zilver lijkt gemaakt te zijn uit een kneedbare materie en wordt overheerst door lobbige versieringen die aan organische vormen doen denken. Visueel en conceptueel heeft het recente werk van Creten hier veel verwantschap mee. Ook bij hem gaan beeld en ornament helemaal in elkaar op.
Zoals in de 17de eeuw vanuit het kwabmotief allerlei monsters en dieren opduiken, zo duiken ook uit Cretens wulpse, glanzende beelden monstrueuze figuren op als verrassend spel op de Vanitas thematiek. Kunst is lang, het leven kort!
Bij de tentoonstelling verschijnt een publicatie, ca. 60 blz., rijk geïllustreerd en uitgegeven door Stedelijk Museum De Lakenhal.

Nadere informatie en persfoto’s: Stedelijk Museum De Lakenhal,  tel. +31 71 516 53 60 of pr@lakenhal.nl

Communiqué de presse  30 novembre 2006

Johan Creten beelden au Stedelijk Museum De Lakenhal Leyden

Le Stedelijk Museum De Lakenhal présente du 9 février au 6 mai 2007 les monumentales sculptures de l’artiste flamand Johan Creten (1963). Il s’agit de la première grande exposition solo de cet artiste plasticien de renommée internationale aux Pays-Bas. Environ 17 sculptures, qu’il réalisa dans les années 2000 – 20006, sont exposées sous le titre Johan Creten beelden parmi des objets du XVIIe siècle dans lesquels les motifs du “style auriculaire” jouent un rôle manifeste.

Artiste cosmopolite, Johan Creten choisit de travailler en différents lieux particuliers à travers le monde entier. C’est ainsi qu’il a eu son atelier dans le désert de Tempe Arizona, dans l’usine Kohler en Wisconsin et dans une hacienda du XVIIe siècle au Mexique. Les dernières années, il travaille dans la célèbre Manufacture nationale de Sèvres à Paris.

L’œuvre de Creten est de fond en comble imprégné de doubles sens, de suggestions, d’allusions et de connotations. Il combine les personnages humains avec les animaux et les monstres et laisse ondoyer le matériel à sa guise. Les oppositions comme le kitsch et l’Art, le présent et le passé, la robustesse et la fragilité, la grâce et la laideur, l’instinct et la raison jouent dans son œuvre à un jeu intrigant. C’est ainsi que son œuvre se caractérise toujours par son intensité et par ses différentes strates. L’ambiguïté semble être le mot clé de l’œuvre de Creten. Non seulement les sculptures mêmes, mais aussi la façon de modeler, le contact sensuel de ses mains dans la glaise, la peau attrayante et repoussante de ses sculptures ainsi que l’émail dégoulinant aux couleurs dramatiques font ressortir cette ambiguïté. Les sculptures de Creten peuvent être considérées comme des métaphores de la complexité de la vie. Comme il le disait lui-même dans une interview accordée en 2000 à un journaliste américain : « Je me propose de raconter d’anciennes histoires d’une autre façon de sorte qu’elles aient un sens aujourd’hui, je demeure un narrateur. »

Creten a exposé en 2006 au Louvre. Avec notamment Louise Bourgeois, Jim Dine et Anne et Patrick Poirier il a été invité à participer à l’exposition Contrepoint, qui présentait des œuvres d’art contemporain au sein de la collection d’art ancien. Le Stedelijk Museum De Lakenhal expose également l’œuvre de Creten en rapport avec des objets d’art du XVIIe siècle, notamment dans le style extravagant que développèrent les orfèvres hollandais à partir des années 1620 et que l’on appelle “style auriculaire”. Ses récentes œuvres rappellent les pièces en argent de notamment Adam et Paulus van Vianen et de Johannes Lutma. Leur argent semble être fait d’une matière malléable où dominent surtout des ornementations lobaires qui font penser à des formes organiques. Aussi bien au niveau visuel que conceptuel, les œuvres de Creten offrent une grande parenté avec les leurs. Chez lui également l’idée et l’ornement se mêlent l’un à l’autre. De même qu’au XVIIe siècle toutes sortes de monstres et d’animaux surgissent à partir des motifs du “style auriculaire”, de même des personnages monstrueux émergent des sculptures voluptueuses et brillantes de Creten comme un jeu surprenant sur le thème de la Vanitas. L’art vit longtemps, la vie est courte !

Une publication d’environ 60 pages, richement illustrée et éditée par le Stedelijk Museum De Lakenhal, est en vente lors de l’exposition.

In the ceramic work of Johan Creten, a lot of animals are found. From way back, the animal is ambiguous to us. Animals fascinate us, we want to catch them and tame them. One way of doing so is by having them talk and grow into quasi-human figures, as often happens in fairy tales. Moreover, it is exactly in these fairy tales that contrasts and ambiguities often occur. Think for instance of the beauty and the beast. But isn't this attempt to discover the human being in the animal rather a confirmation of the fact that an animal lies in each of us?
So the animal lends itself easily to an ambiguous approach. Exactly this ambiguity is one of the main characteristics of Creten's work. His torsos from roses seem charming and sweet, but your fingers are easily cut on the razor-sharp edges of the rose leaves. And doesn't this layer of sweetness choke the whole body in the end?
The same goes for the animal images of Creten. A frog with a greedy red strawberry on the head seems an innocent fairy tail figure. Unconsciously, the fairy tale of the prince who was turned into a frog enters the mind. The repulsive frog is an "object of desire" in the fairy tale. The strawberry in Creten's version seems an extra invitation to kiss the beast. If this way of thinking is continued, you quickly end up at a highly erotic meaning, which is further underlined by the frequent appearance of fruit and vegetables shaped like a phallus in Creten's work. But we can go beyond that. After all, in English "a frog" is synonymous with "a French person" so that the interaction between human and animal is seen from another point of view.

The art of such hidden meanings was at a very high level in 17th century painting. But all too often, innocent genre paintings from that time turn out to have a double or even erotic overtone. The presence of a bird is practically without exception a reference to "fucking". In the reference from image to language ambiguity is literally created "in other words". Anyway, Creten exploits the possibilities of the ambiguous game between image and language, between image and title magnificently.
Birds for example can often be found in his work. In "Wedgewood" (1993) they crown a blue devilish head as two small yellow horns, while two other birds have taken place on the nose and the mouth - thus, according to a 17th century iconography, referring to vice or unfaithfulness. In certain cases, the small absurdities also besiege the rose torsos, thus apparently reinforcing the image of a paradisiacal image with their sweet presence. But just as the unexpected sharpness of the rose leaves, these small birds are ambiguous. Also in "De Maagden" (1994) and in "Les Cruches cassées" (1994) they are obtrusively present. In both cases they have contaminated, rectified the virginity literally and figuratively, as in the iconography, the vase stands for the intact virgin. In the case of the little birds (but also of butterflies and other insects) there is though not only a link with the erotic, but their inherent motive power also emphasizes the vanity notion. Their presence on vulnerable flowers or perishable fruit clearly points to the temporariness and it is particularly interesting for Creten to capture exactly this thought in ceramics.

ANIMALS
In "Les Amants" (1994), but also in "Les Coqs" (1994) two cocks sit on top of each other in copulation or even in fighting position. Creten seems to allude here to the famous cockfighting as popular entertainment, which also has a strong macho charisma. The remarkable thing is that initially all attention goes to that position, which seems in an innocent way to join in with the title "Les Amants". But the fact that two cocks are involved can also be considered as a reference to the so-called "third sex". After all, isn't - again in English - a "cock" also a "bird" or a "penis"?
In "Paysage niçoise I" (1993) it is not so much the animal, but the beast in the human being that is considered. In this work, a monkey with eyes and mouth wide-open stares aimlessly. The head is put on a weather-beaten small deck chair, which refers for Creten to the beach of Nice. Thus, the whole refers to the descent into the pure bestiality of men watching girls in bikinis. When the quasi-innocent façade of his images is shattered, Creten seems often enough merciless in his observations. If political business is concerned, his criticism is even frequently stinging. That way, the appearance of a cock head on a wood block in "L'Appel" (1993) was for the French visitors to his exhibition an explicit criticism on the French politics . After all, the cock is the symbol for France as originally he shouted victory in the days of the Revolution. His fully red crest, white head and blue feathers refer to the flag. But this cock head is clearly chopped off and seems hardly able to produce any sound. It has become an awful monster, just like the undermined Front National. Also in "La naissance d'une ombre" (1993), a spotted eagle, this political criticism is present. The eagle is, just as Broodthaers already pointed out in his Musée d'Aigle, a symbol of state power, but Creten especially emphasizes his threatening shadow by means of the title.

MONSTERS
The word "monster", as derivative of the animal, has been mentioned. Through the ages, the "monster" has always appealed to the imagination. In English, there is even a separate term for the study of monsters: teratology. However, this study isn't totally scientific, in spite of the fact that medical concepts about monsters exist since the 18th century. But that is, according to Rosi Braidotti, exactly the attractiveness of this study. As it indicates, monsters are "figures of complexity (that) lend themselves to a layering of discourses and also to play of the imagination which defies rationalistic reductions" .
So the monster is a layered creature which is open to several interpretations. It stirs the imagination and is simultaneously an image of it. It eliminates rationalistic interferences. The contradiction is with that an inherent fact. It takes its meaning
exactly from it, from the discrepancy of extremes and what happens between them.
Moreover, there is the idea of the monster as "object of display". Monsters have been exhibited since the Renaissance. In the 19th century, the monster, the freak, was even exploited in a commercial way in sideshows and circusses. Braidotti uses the monster very explicitly in her discourse about the "cyborg", half-human, half machine. But we can also use the monster when speaking about art. A first monstrous appearance is then undoubtedly that of the collage or assembly appearing at the beginning of this century. But even before Picasso and Bracque, the futurists and Dadaists used this technique, there were already a number of earlier examples. Precisely Hans Christian Andersen, known particularly for his fairy tales, was one of the pioneers in this field. Since the sixties, a movement has been established with postmodernism, which has blurred the boundaries more and more between different disciplines and manifestations.

In Johan Creten's work, the monster is present in different ways and meanings. His choice for ceramics seems monstrously in itself, as this discipline is the supposititious child of the plastic arts. Only too often, ceramics are "banned" to the field of the applied arts. The fact that an artist like Thomas Schütte also likes to use ceramics doesn't change this much for the time being. Creten uses this technique to construct the most fantastic sculptures, which balance between the sweetness, the almost kitsch and the repulsiveness. In that relationship, they are one by one "monsters", whether rose torsos, cocks or apes are concerned.
Typical for the monster is that it is a lively fact. It constantly moves between extremes and looks for a balance in there. In this context the Monster of Loch Ness can be considered, which repeatedly disappears under water and which is elusive as it always hides in the dark, in the caverns under water.
The accumulations, the multiplication and doubling which often appear in Creten's work, are in themselves a monstrous indication . Creten doesn't only make ceramic images, but also beautiful collages which also belong to the monstrosity because of their accumulations and unexpected combinations.

In this respect it is interesting to refer to Antonin Artaud for whom the dubbed film was a monstrous abhorrence, because the mouth tries to acquire another voice in vain. He refers to the "dybbyk", a character from the Jewish folklore, a person possessed by the spirit of a deceased person. The spirit of the dead man haunts his host by having him twist, rage, ramble and curse against his own will. He steels (again literally) in "other words" the personality of his host. Borges also made use of the dubbed film and together with the chimaera and the Holy Trinity he tried to point out the danger of the so-called combination art that way. Film was to him in any case synonymous with a total lack of identity. In his opinion, there is a stratification of identities that are never capable of coinciding with unity : a "chaos" of personalities.

With reference to the work of Johan Creten, a "chaos" of personalities certainly comes up, but not in the negative meaning Borges relates it to. The chaos does not penetrate here directly, but more via cunning roundabouts. Via the detour of the beautiful and the dazzling of his often high-glazed ceramics, Creten turns our prejudices upside down. And the resulting chaos can hardly be called negative. His images are so to speak "beasts of burden", animals that carry a burden, but that can also be (or want to be) very difficult.

Edith Doove

Nica Broucke, De Morgen, 24-11-2005
'Klei is niet echt sexy. Voor mij is het materiaal waaruit de beelden zijn gemaakt echter niet het belangrijkste. Wat telt, is wat de beelden willen zeggen en hoe relevant die boodschap is'
Net als Auguste Rodin, Louise Bourgeois en Jeff Koons kreeg hij de opdracht van de prestigieuze Manufacture de Sèvres in Parijs om een aantal werken in keramiek te maken. Vanaf 1 december stelt hij tentoon in het Louvre. Toch is Johan Creten (Sint-Truiden, °1963) bij ons een nobele onbekende. 'Ik denk dat mensen schrik hebben van schoonheid', zegt de kunstenaar. 'Pas wanneer je doodserieus of zeer triest werk maakt, neemt men je ernstig.'
Creten is een globetrotter. Hij studeerde schilderkunst aan de Academie in Gent en volgde beeldhouwkunst in Parijs en Amsterdam. Hij woonde en werkte in de Verenigde Staten, Finland, Italië en Frankrijk en heeft plannen voor projecten in Bangkok en Mexico. Musea in Miami, Parijs, Oostende (PMMK) en Antwerpen (MuHKA) hebben een Creten in hun verzameling. Nu is hij, samen met Jan Van Imschoot en Sergej Bratkov, te zien in Galerie Transit in Mechelen en vanaf 1 december stelt hij tentoon in het Louvre in Parijs.
Op dit ogenblik woont Creten in Parijs. Meer bepaald in de Manufacture de Sévres, de befaamde porseleinfabriek die wat de samenwerking met kunstenaars betreft een lange traditie heeft. "Zij maken exclusieve luxeobjecten voor de Franse staat", legt de kunstenaar uit. "Vooral gebruiksvoorwerpen. Wanneer Chirac een achttiende-eeuws bord breekt, dan maken zij daar een reproductie van. De Manufacture heeft ook altijd met kunstenaars gewerkt, onder wie Rodin en recenter ook Alechinsky, die een reeks borden heeft gemaakt, en Louise Bourgeois, met wie ze kunstenaarsedities maken. Ik verblijf hier nu voor twee jaar. Na mij wordt de Amerikaanse kunstenaar Jeff Koons uitgenodigd."
Keramiek wordt als materiaal ondergewaardeerd, vindt Creten. "Klei is niet echt sexy, neen. Veel mensen hebben er schrik van. Toen ik er vijftien jaar geleden mee begon te experimenteren werd dat door hedendaagse kunstenaars bijna als een vies materiaal beschouwd, daar komt nu wel wat verandering in, heb ik de indruk. Voor mij is het materiaal waaruit de beelden zijn gemaakt niet het belangrijkste. Wat telt, is wat de beelden willen zeggen en hoe relevant die boodschap vandaag nog is."
Creten is de enige Belgische hedendaagse kunstenaar die door het Louvre gevraagd werd. "Natuurlijk vind ik dat een eer", zegt hij. "Het is intimiderend en opwindend tegelijk. Hoe ik daar ben terechtgekomen? Dezelfde curator die mij tien jaar geleden uitnodigde voor de tentoonstelling Féminin/Masculin in het Centre Pompidou heeft me gevraagd. Sinds vorig jaar loopt in het Louvre een project waarbij ze hedendaagse kunstenaars laten dialogeren met de verzameling oude kunst. Ik toon in de renaissancezalen drie beelden."
De keuze van de zalen is niet toevallig: Creten brengt in het Louvre hulde aan Bernard Palissy (1510-1589), de uitvinder die tegelijkertijd wetenschapper en artiest was. "Hij was een pionier inzake wetenschappelijk onderzoek", zegt Creten, "Wat mij vooral interesseerde, was de manier waarop hij de limieten van het medium heeft verlegd. De mare gaat dat hij zijn eigen meubelen en parketvloer in de oven verbrandde om toch maar een hoge temperatuur te kunnen bereiken waarmee hij een nieuw soort keramiek kon maken." Ook Creten heeft grenzen verlegd voor zijn beeld Odore di Femmina, dat in het Louvre wordt getoond. "Het is een buste die volledig met bloemen is bedekt. We moesten een porselein ontwikkelen waardoor het beeld kon blijven rechtstaan, daarvoor moest een speciaal soort klei gebruikt worden." In de andere twee beelden die Creten in het Louvre exposeert, is de invloed van Palissy duidelijk voelbaar. "Hij is mijn grote inspiratiebron", zegt Creten. "Ik gebruik veel van zijn motieven. In Golf voor Palissy en Een sirene voor Palissy - abstracte werken die vanuit een bepaalde hoek een menselijke figuur suggereren - heb ik me laten inspireren door de 'vochtige wereld' van Palissy. Golven staan voor de grilligheid van het leven, de onverwachte wendingen, maar het is ook een erotische metafoor."
Palissy is niet de enige inspiratiebron voor Creten, net zo min als keramiek het enige materiaal is waarmee hij werkt. "Keramiek is maar een van de media", zegt Creten. "Ik teken, maak installaties en gebruik ook brons voor mijn sculpturen. Ik haal mijn inspiratie uit het leven zelf. Mijn beelden lijken onschuldig, maar zijn niet zelden metaforen voor de politieke of sociale situaties. Ik heb in Aulnay-sous-Bois een reeks sculpturen gemaakt van insecten die elkaar opvreten. Elk beest - mieren, bijen en wespen - staat voor een andere sociale groep. Het werk gaat met andere woorden over sociale miserie. Het toeval wil dat net daar de rellen in Frankrijk zijn uitgebroken... En een vrouwentorso met bloemen gaat over de ondefinieerbaarheid van wat vrouwen anders maakt. Het gaat over de fragiele, onaanraakbare schoonheid."
"Schoonheid is belangrijk", gaat Creten verder. "Ik ben niet vies van iets wat mooi is. Maar schoonheid is niet in de mode. Mensen hebben schrik van iets wat verleidelijk is, het moet allemaal doodserieus of doodtriest zijn om ernstig genomen te worden, terwijl ik net denk dat er in het leven meer is dan dat. Ik ben me ervan bewust dat ik mezelf daarmee distantieer van de meeste kunstenaars." En allicht is dat ook de reden waarom hij in België, op De Garage en Galerie Transit in Mechelen na, zelden wordt geëxposeerd. "Toch denk ik dat klei de belangrijkste reden is. Het materiaal staat voor figuratie en barok, schoonheid en verleidelijkheid. Maar toch heb ik het gevoel dat er bij de jonge generatie curators en critici een duidelijke evolutie is." Gevraagd naar andere kunstenaars waarmee Creten zich verwant voelt, antwoordt hij: "Jan Van Imschoot zeker, en Wim Delvoye. Koons? Neen, die zou ik niet direct op mijn lijstje zetten."
Hoewel hij in België bij het grote publiek een nobele onbekende is, is er een belangrijke groep verzamelaars die Creten ondersteunen. "Ik verdien genoeg om rond te komen", zegt hij. "Mijn werk bereikt een zekere prijs. Ik heb echter altijd geprobeerd om onafhankelijk te zijn van de kunstmarkt. Ik leef met mijn koffer. Ik blijf nu nog een jaar in Sèvres omdat ik enkele beelden moet afwerken. Voor de productie van een beeld moet je al snel zes maanden rekenen. De werken die in het Louvre worden getoond reizen later door naar het museum van Rouen en aangepaste versies zullen in de Wallace Collection in Londen worden getoond. Ik heb vooruitzichten op een project in Bangkok. De idee is om daar met lokale ambachtslui te werken. 'Ambacht' is nog zo'n vies woord, maar ik hou er net van dat er bij mij geen onderscheid is tussen de kunstenaar en de vakman. Dat die twee met elkaar versmelten."
Johan Creten is tot en met 15/1 te zien in Galerie Transit, Zandpoortvest 10, Mechelen, info: 015 336.336 of 0478 811 441
De expo “Contrepoint, de l'objet d'art à la sculpture” met werk uit de Manufacture de Sèvres van onder meer Creten, Louise Bourgeois en Jim Dine loopt van 1/12 tot 20/2 in het Louvre in Parijs.
© 2005 Uitgeverij De Morgen NV

Stef Telen - De Standaard - maandag 26 december 2005
WINTERGASTEN De eerste levende Vlaming stelt tentoon in het Louvre
Een stap in de ontwikkeling van Johan Creten
Johan Creten was behoorlijk zenuwachtig bij de opening van zijn tentoonstelling in het Louvre.
Johan Creten (42) werd geboren in Sint-Truiden en is de eerste Belgische kunstenaar die bij leven en welzijn zijn werk mag exposeren in het Louvre, het mekka van de beeldende kunsten.
SANT in eigen land is men maar zelden. Dat aloude adagium geldt zeker voor Johan Creten. De kunstenaar verwierf na tentoonstellingen in Finland, Italië«, de Verenigde Staten en Frankrijk wereldfaam met zijn keramische werk, maar was nog nooit in een grote tentoonstelling in zijn vaderland te zien. Pas sinds enkele van Cretens werken in het grootste museum ter wereld te bezichtigen zijn, heeft ons land de kunstenaar in de armen gesloten. Ook Sint-Truiden, de stad waar Creten het levenslicht zag, wil hem gepast eren. Daarom trekt in januari een Truiense delegatie van politici, kunstenaars en curatoren naar Parijs om de kunstenaar persoonlijk uit te nodigen voor een Creten-Expo in de Trudostad. Creten zelf loopt warm voor een eventuele samenwerking. ,,Ik heb tot nu toe voornamelijk in opdracht van privé-instellingen en verzamelaars gewerkt. Het lijkt me geweldig om voor een hele gemeenschap te mogen werken'', zegt hij.
U bent een wereldburger. Komt u nog wel eens in uw geboortestad ?
,,Jaren geleden was ik er te gast voor een kleine tentoonstelling, maar echt vaak kom ik niet in Sint-Truiden. Als ik dan toch in de buurt ben, ga ik meestal naar Hoepertingen, bij Borgloon, en dan vooral om de bloesems van de fruitbomen te bekijken. De aanblik van die bloeiende bomen is één van mijn meest gekoesterde jeugdherinneringen. Ook breng ik een bezoek aan de graven van mijn overleden familieleden en spring ik binnen bij mijn tantes. Maar als ik in België ben, ga ik meestal naar Hoegaarden, waar mijn ouders wonen.''
Ook een andere Truiense kunstenaar, Koen Vanmechelen, heeft in de belangstelling gestaan. Kunst gedijt goed in de Haspengouwse grond.
,,Ik zou dat een beetje willen opentrekken. De Belgische kunstscène is internationaal doorgebroken. Ik denk aan het werk van Luc Tuymans, van Wim Delvoye en van Koen Vanmechelen. Dat heeft vooral te maken met de cultuurpolitiek. Jan Hoet heeft in Gent veel mogelijk gemaakt, Gerard Mortier heeft hetzelfde gedaan in Brussel. En ik heb het dan niet alleen over de beeldende kunsten. Ook de Belgische mode, architectuur, design, ballet en muziek gedijen goed in het buitenland. Zelf voel ik me - omdat ik nooit een groot project heb gedaan in België - geen exponent van de Belgische stroming. Toch ziet iedereen aan mijn werk dat ik een Belgische kunstenaar ben. Vooral omdat in mijn werk duidelijk de invloeden van Ensor en Magritte blijken.''
Gouverneur Steve Stevaert lanceerde het voorstel om van Limburg een grote beeldentuin te maken. Kan een beeldentuin gedijen in de braakliggende Limburgse cultuurgrond ?
,,Ieder zaad moet geplant worden in braakliggende grond. Je moet ergens beginnen en precies daar zijn Vlamingen goed in. Ik ken het Limburgse kunstverzamelaarslandschap niet zo goed, maar ik kan me voorstellen dat ook in Limburg voldoende kapitaal aanwezig is om te investeren in hedendaagse kunst. Tenzij de Limburgers nog steeds massaal kristallen glazen en eiken meubels verzamelen (lacht) . Ik denk toch dat er in een jonge en dynamische winkelstad zoals Sint-Truiden genoeg mensen wonen die hun blik op het heden richten.''
U bent de eerste Vlaming die bij leven in het Louvre mag exposeren. Hoe voelt dat?
,,Ik ben een aantal jaren geleden uit Vlaanderen weggetrokken omdat ik er de ruimte niet had om te werken. Ik heb gewoond en gewerkt in Frankrijk, in de Verenigde Staten en in Mexico. Het waren allemaal stappen in mijn ontwikkeling, net zoals deze tentoonstelling in het Louvre dat is.''
,,Natuurlijk is het geweldig om met drie beelden in het Louvre te staan, maar ook in een kleine stad exposeren is dat. Bovendien besef ik dat het in de moderne wereld allemaal erg snel gaat en dat het weinig zin heeft om stil te staan bij een tentoonstelling. Daarom beschouw ik dit als niet meer dan een etappe.''
Maar het moet toch een geweldig gevoel zijn om in hetzelfde gebouw te exposeren als Da Vinci, Goya en de andere groten der aarde.
,,Het is inderdaad erg intimiderend om werken te mogen plaatsen naast het beste dat de kunstwereld te bieden heeft. Ik was dan ook voor aanvang van de tentoonstelling behoorlijk zenuwachtig. Tot het hoofd van de afdeling waar mijn werken staan, me toevertrouwde dat mijn werken de ruimte beheersen. Ik merk wel dat de mensen op een andere manier naar mijn werk kijken. En dat is niet alleen voor mezelf een erkenning, maar vooral voor de mensen die me al mijn hele leven steunen. Verder hoop ik dat deze tentoonstelling een stepstone, een opstapje is naar nog meer interessante projecten.''
Dankzij Piet Stockmans, één van uw collega's, herontdekte Limburg de keramiek. Sinds wanneer is gebakken klei weer hip ?
,,Keramiek krijgt inderdaad meer aandacht dan vroeger, maar ik noem mezelf liever geen keramist, maar eerder een beeldhouwer. Klei mag voor mij namelijk geen doel op zich zijn, maar het materiaal dat ik gebruik om een verhaal te vertellen. Toch zijn keramisten in de ogen van velen nog steeds geen volwaardige neo-conceptuele kunstenaars. Dat merk ik soms aan de primitieve reacties. Zo zou een bronzen beeld van mijn hand nog steeds edeler zijn dan een werk in klei.''
Diezelfde Piet Stockmans, krijgt in C-Mine, de nieuwe culturele site van Genk, een atelier. Zou u dat kunnen, op één plaats blijven werken ?
,,Op dit moment vind ik het nog te interessant om te reizen en me telkens opnieuw op nieuwe projecten op andere locaties te mogen storten. Maar de kans dat ik me ooit ergens vestig, is natuurlijk reéel. August Rodin kreeg in de negentiende eeuw van de Franse staat een prachtig landhuis om er in alle rust te werken. Ik moet toegeven dat zoiets me wel zou aanspreken (lacht) .''
Hoe brengt iemand die geen vaste woonplaats heeft de eindejaarsfeesten door ?
,,Ik probeer ieder jaareinde speciaal te maken, waar ik ook ben. Dit jaar blijf ik waarschijnlijk in Parijs, maar verschillende jaren geleden bracht ik de eindejaarsfeesten door in Mexico. Terwijl in Europa bijna iedereen kerstavond viert met zijn familie, barsten daar met Kerstmis de meest ongelooflijke feesten los. Het was een van de mooiste kerstfeesten die ik ooit mocht meemaken.''
Het werk van Johan Creten is tot 2 februari te zien in het Louvre in Parijs en tot 15 januari in Galerie Transit, Zandpoortvest 10 in Mechelen.
© 2005 Vlaamse Uitgeversmaatschappij NV

PORSELEIN
Sinds juni 2004 resideert Creten in Parijs. «De beroemde porseleinfabriek van Sèvres heeft me in dienst genomen. Ik moet er een kunstcollectie ontwerpen. Intussen heb ik ook alle tijd om eigen creaties te maken. De drie beeldhouwwerken die in het Louvre zullen terechtkomen, zijn ook uit porselein gemaakt. Hoe het Louvre bij mij is terechtgekomen? Ik heb al een zekere faam in Frankrijk, en de conservator die enkele jaren geleden met mij een tentoonstelling organiseerde in het Centre Pompidou werkt nu voor het Louvre. Dat heeft de zaken wat vergemakkelijkt. Al blijft het voor mij de allerhoogste eer, temeer daar mijn beeldhouwwerken na Parijs ook in Londen zullen worden tentoongesteld.»

NIET VOOR HET GELD
Voor een 'Creten' betalen kunstliefhebbers tussen 1.000 en 80.000 euro. «Ik verkoop er de laatste tijd best wel wat. Al ben ik niet in deze wereld gestapt voor het geld.» In het werk van Creten keert vaak hetzelfde thema weer: het vrouwelijke lichaam. «Ik beeld graag een vrouwentorso af. Het lichaam van een vrouw is interessant voor een kunstenaar. Het
straalt tegelijk schoonheid en gevaar uit. Zachtheid en scherpte.»
Creten mag dan wel het Louvre hebben gehaald, hij heeft nog één grote droom: «Een grote tentoonstelling van mijn werk in België. Dan zou het pas helemaal àf zijn.»
©Het Laatste Nieuws, 2005 Aurex NV

Privé-verzamelaars
Momenteel exposeert Creten drie sculpturen bij Transit in Mechelen, zijn trouwe galerie die hem al sinds 1990 steunt. "Ik groei en Transit groeit met mij. Ik heb vele trouwe privé-verzamelaars. Vroeger betaalden ze 1.000 euro voor een sculptuur van mij, nu offeren ze veel op om de duurdere nieuwe stukken te kopen."
Met de expositie in het Louvre en volgend jaar ook in de Wallace Collection in Londen zal de prijs van Creten verder stijgen. Hij brak internationaal door in 1998 toen hij bij Robert Miller Gallery in New York exposeerde. Nadien volgden presentaties in tal van Amerikaanse, Duitse en Franse musea. "Belgische musea zijn ook in 2006 nog niet in zicht", besluit Creten, "Enkel het museum van Oostende kocht ooit twee werken."
©2005 Het Belang van Limburg

Dirk Martens, Het Nieuwsblad, 27-12-2005

Belgische kunst
Het jaar waarin Tuymans een begrip werd.
Terwijl de viering van 175 jaar België ons getoond heeft, hoezeer België zelf een kunstwerk is, groeien onze bekendste kunstenaars uit tot steeds grotere vedetten. Ook op de wereldkaart, ook op de internationale kunstmarkt. Getuige dit overzicht van een vruchtbaar jaar.

Jan Hoet opent ,,zijn'' nieuwe museum in Herford (Duitsland) met een tentoonstelling over helden, idolen en hun exploten in een prachtig gebouw van Frank Gehry.
Het kunstblad ArtReview roept Damien Hirst, ,,bad boy'' van de shockerende Brit Art, uit tot de machtigste man van de kunstwereld. Hirsts vroegere werk blijft het doen. Een Amerikaan betaalt 10 miljoen euro voor Hirsts beroemde haai op sterk water uit 1992.
De tentoonstellingsbezoeker wordt verwend. Bozar brengt met het fascinerende Visionair België de laatste tentoonstelling van kunstpaus Harald Szeemann (die echter sterft in februari). Brugge presenteert de finefleur van de hedendaagse kunst op Soul.Europalia Rusland brengt meer dan twintig tentoonstellingen, waarvan de twee belangrijkste (Avant-garde in Rusland en Van tsaar tot keizer in het Paleis voor Schone Kunsten) bijna 120.000 bezoekers trekken.
Na de vijfjaarlijkse Documenta in Kassel is de Biënnale van Venetië het belangrijkste hoogfeest van de actuele kunst. De Vlaming Honoré d'O resideert met zijn werk in het Belgisch paviljoen in de Giardini. De opdracht is niet min: Luc Tuymans evenaren, die vier jaar geleden een opgemerkt internationaal succes boekte met zijn Congo-reeks Mwana Kitoko.
Luc Tuymans, in 2004 nog de eerste Belg bij leven in Tate Modern, blijft de ster van de veilingen in New York. In mei gaat zijn schilderij Sculpture er voor 1,16 miljoen euro onder de hamer bij Christie's. Dat is een record voor een hedendaags Belgische kunstenaar. ,,Op dit ogenblik zijn de fletse, wazige borstelstreken van Tuymans' werk zo paradigmatisch en invloedrijk dat het adjectief tuymansiaans even betekenisvol is als kafkaiaans'', schrijft een kunstcriticus bij een Tuymans-tentoonstelling in zijn vaste galerie, David Zwirner in New York.
Vooral de actuele en de moderne kunst doen het sowieso het hele jaar door erg goed op de kunstmarkt, met een nieuwe recordprijs voor een naoorlogs kunstwerk (20 miljoen euro voor een beeld van David Smith). Ook de oude kunst blijft in de gunst van de verzamelaars, met o.m. de recordprijs voor een Venetiaans stadsgezicht van Canaletto (16,8 miljoen euro).
De kunst van Jan Fabre is wereldberoemd in Japan, zo komt De Munt-chef-dirigent Kazushi Ono ons vertellen. Searching for Utopia, de bronzen schildpad met Fabre als ruiter (blikvanger van 2003 Beaufort), wordt aangekocht door Nieuwpoort voor 315.000 euro. Totem, de kever van Jan Fabre op het Monseigneur Ladeuzeplein, is een verjaardagscadeau van de KU aan Leuven. Bij Friedl' Lesage in de studio bekent Fabre dat hij als puber in de Seefhoek lid was van een inbrekersbende.
Een nieuwe grote naam is die van Michael Borremans. Diens schilderijen worden gekocht door grote musea zoals het MoMA in New York en verzamelaars van Bazel tot Tokyo. Het Smak leert nu ook de Vlamingen Borremans' prachtige schilderijen kennen.
Wim Delvoye kweekt op industriële schaal varkens in China (om ze te tatoeëren). De Art farm, waar hij varkens tatoeëert, moet een persiflage worden op een kapitalistische onderneming, moet ook geld opbrengen. Daarvoor rekent Delvoye op zijn varkens. In België is het kweken en tatoeëren van de dieren te duur en steekt Gaia stokken in de wielen.
Panamarenko is ,,binnen''. Op de opening van de ultieme Panamarenko-retrospectieve in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten in Brussel maakt onze beroemdste levende kunstenaar bekend, dat hij met pensioen wil en gewoon als de onlangs getrouwe Henri Van Herreweghe (65) door het leven wil gaan. Panamarenko's nieuwe galeriehouder, Jos Jamar, is totaal verrast. Luchtschipbouw, de expositieruimte in Borgerhout, wordt verkocht. De grote retrospectieve heeft minder succes bij het grote publiek dan verhoopt.
Sinds anderhalf jaar werkt de Belgische kunstenaar Johan Creten in de Franse porseleinfabriek van Sèvres. Hij is de eerste Belg die bij leven in het Louvre in Parijs mag exposeren. Daar zijn ze tot 20 februari te bezichtigen in het Département des Objets d'art.
Houtkunstenaar Jan de Cock mag in Tate Modern in Londen zijn installaties tonen. Na Luc Tuymans is hij nog maar de tweede levende Belgische kunstenaar die die eer te beurt valt.

© 2005 Vlaamse Uitgeversmaatschappij n.v.

Frank Heirman, Gazet van Antwerpen, 24-12-2005

Luc Tuymans (47)
Wim Delvoye (40)
Panamarenko (65)
Jan De Cock (29)
David Claerbout (36)
Johan Creten (42)
Michaël Borremans (42)
Francis Alÿs (46)
En de oudjes
Schilders zonder grenzen
Vlaamse kunstenaars schuiven op naar wereldtop in 2005
Luc Tuymans (47)
Op 11 mei hamerde Christie's in New York het schilderij Sculpture van Luc Tuymans af op 1.158.000 euro. Nog nooit werd voor een levende Vlaamse kunstenaar zo'n bedrag betaald. Tuymans' grote retrospectieve in Tate Modern en in de kunsthal K21 in Düsseldorf hebben de Antwerpse kunstenaar naar de Champions League geloodst. In oktober bevestigde Tuymans zijn reputatie met tien nieuwe schilderijen bij Galerie David Zwirner in New York. In een mum van tijd gingen ze de deur uit, de helft naar toonaangevende Amerikaanse musea zoals het MoMa in New York.

Wim Delvoye (40)
Wim Delvoye was een jaar lang niet uit het nieuws te branden met zijn getatoeëerde varkens. Hij presenteerde het project, waarvoor beleggers zelfs kunstaandelen konden kopen, in geuren en kleuren op de Biënnales van Lyon en Peking. In de Chinese hoofdstad haalde hij de internationale kranten met een gewraakte Lenin-tatoeage. Ondertussen liet hij een equipe even buiten Peking een Art Farm uitbouwen, niet alleen een productiecentrum voor getatoeëerde varkens maar op termijn ook een toeristische attractie. De eerste tv-ploegen kwamen al filmen. In eigen land werkte Delvoye zich in de kijker met een tien meter hoge Brabo-fontein voor het hoofdkwartier van de Katoen Natie in Kallo.
Panamarenko (65)
De Antwerpse luchtschipbouwer verbaasde vriend en vijand toen hij bij de opening van zijn grote reptrospectieve in het Brusselse Museum voor Schone Kunsten aankondigde dat hij genoeg had vervaardigd en op pensioen ging. Aan de vlieg-, vaar- en voertuigen die hij in zijn veertigjarige carrière ineenknutselde, hangt inmiddels een stevig prijskaartje. Dat mocht de Vlaamse gemeenschap ondervinden die 348.000 euro moest ophoesten om Prova Car, een houten koerswagen uit 1968, bij Christie's in Londen weg te kapen. Op de valreep was er ook slecht nieuws: galerist Jos Jamar sluit en verkoopt het Panamarenko-centrum in Borgerhout.
Jan De Cock (29)
Jan De Cock is nog geen dertig, maar rijdt al rondjes in het internationale circuit. Na zijn bijdrage aan de Biënnale van San Sebastian, de creatie van een cafetaria in Bozar Brussel en een ingreep in de Schirn Kunsthalle in Frankfurt, mocht de Brusselaar in de zomer aan de slag in Tate Modern in Londen. Met groen timmerhout maakte hij binnen en buiten verrassende sculpturen die overal lof oogstten en tal van nieuwe opdrachten voor de toekomst opleverden.

David Claerbout (36)
De Kortrijkzaan woont en werkt halftijds in Antwerpen en Berlijn. Zijn complexe beeldinstallaties vergen inspanning en tijd van de kijker. Veel van zijn dvd-beelden lijken zelfs nauwelijks te bewegen. 2005 betekende de internationale doorbraak met tentoonstellingen in de Academie van Berlijn, het Vanabbemuseum in Eindhoven en het museum van Dundee. Een show bij de gerenommeerde galerie Yvon Lambert vestigde zijn naam in New York.

Johan Creten (42)
Net als Auguste Rodin, Louise Bourgeois en Jeff Koons kreeg Johan Creten de opdracht van de prestigieuze Manufacture de Sèvres om kunstwerken in keramiek te komen maken. Drie torso's mocht hij in het Louvre exposeren. Dode Vlaamse meesters hangen er genoeg, maar de Truienaar was de eerste levende Vlaming die de eer kreeg om te exposeren in het belangrijkste museum ter wereld. In eigen land hebben musea Creten nog niet ontdekt, maar in de States en Frankrijk is hij een ster. Volgend jaar is hij te gast in de historische Wallace Collection in Londen.

Michaël Borremans (42)
Volgens 'Contemporay Art in Belgium 2006' kost een nieuw doek van Michaël Borremans al 55.000 euro. Dat komt ervan als je werk in Amerikaanse musea zit en gegeerd door privé-verzamelaars van Miami tot Tokio. Vier jaar geleden werd de volslagen onbekende tekenaar uit Geraardsbergen gelanceerd op de kunstbeurs van Bazel en sindsdien ging zijn carrière als een raket. In 2005 had hij expo's in het SMAK in Gent en in musea in Londen en Dublin. Net zoas Tuymans wordt zijn werk verdedigd door galerij Zeno X in Antwerpen en David Zwirner in New York.

Francis Alÿs (46)
De in Antwerpen geboren, maar in Mexico wonende architect Francis Alÿs is wellicht na Tuymans de bekendste en duurste Belgische kunstenaar. El Soplon, een assemblage van vier schilderijen uit 1995, werd een maand geleden bij Sotheby's New York afgeklopt op 505.000 euro. Overal waar Alÿs komt, baart hij opzien. In 2005 zette hij Londen op stelten door een vos in de National Portrait Gallery los te laten. Alÿs wou het beestje ook nog in andere bekende gebouwen langs de bewakingscamera's loodsen, maar dat stuitte op een veto. Niets is voor 'flaneur' Alÿs onmogelijk. In zijn nieuwe thuisstad liep hij ooit opzichtig met een revolver rond tot hij gearresteerd werd en in Lima huurde hij werklozen in om een berg te verleggen.

En de oudjes
Hedendaagse kunst beleeft een topperiode, maar ook dode meesters bleken in 2005 nog springlevend. De kunstenaar die het sterkst in de markt lag, bleek Peter Paul Rubens. Zijn olieverfschets De jacht van Meleager en Atalanta uit 1630 vond in december bij Christie's Londen een koper voor 4,6 miljoen euro. De duurste moderne in 2005 bleek Theo Van Rysselberghe, wiens Haven van Sète (1892) 2,6 miljoen euro haalde bij Christie's New York. Bingo ook voor surrealist Paul Delvaux, wiens surrealistische La vénus endormie (1943) in juni bij Christie's in Londen 1.692.000 euro bereikte. Delvaux zorgde ook voor het duurst verkochte schilderij op Belgisch grondgebied: Beaux Arts Brussel veilde De fluitspeler voor net geen 700.000 euro. Andere opmerkelijke (binnenlandse) prijzen waren er voor een exotisch Bali-tafereel van Le Mayeur (320.000 euro bij Amberes Antwerpen), een theepot van Henry Van de Velde (210.000 euro bij Beaux Arts Brussel) en een kubistische compositie met muziekinstrumenten van Floris Jespers (148.000 euro bij De Vuyst in Lokeren).
© 2005 De Vlijt n.v.

2008 - Musée de la Chasse et de la Nature 24/6-26/10/2008 & Galerie de la Manufacture nationale de Sèvres 14/10-31/12/2008:

On the initiative of the Sevres National Manufactory, the Museum of Hunting and Nature (Musée de la Chasse et de la Nature) has invited Johan Creten to exhibit some of his work. A sculptor and ceramist, the artist who originates from Belgium has just completed a three-year residency at the Manufactory. The culmination of that fruitful creative period is being celebrated by the exhibition at the Musée de la Chasse et de la Nature. In the autumn, the Manufactory’s Paris gallery will extend the tribute. For five months, monumental sculptures, drawings and bronzes will be set amongst the naturalistic collections on display in the Musée de la Chasse et de la Nature. The decision to open up the permanent exhibition space to works by Johan Creten was taken against the background of a policy of collaboration with the Sevres Manufactory, originally initiated by the museum, in 1964, with animal paintings produced by François Desportes.
During his three-year residency, the first of its kind for the Manufactory, Johan Creten created unique works that express his complex personality. Earthy, sometimes disturbing, his large sculptures made from stoneware or enamelled porcelain raise questions about sexuality, religion, death and politics. In the works produced by this artist in his ‘travelling studios’, ancient history takes on new forms that are both attractive and atypical, where reality and the imaginary are intertwined in an original and colourful take on surrealism.
Robustness combined with the vulnerability of the material is a feature of his compact compositions, often covered with plants and flowers.
His contrasting or languid lines bring to mind both the ephemeral and distant past.
Whilst in residence, Johan Creten wanted to make use of Sevres stoneware which had ceased to be produced at the mill since the 1960’s ; in the laboratory he selected strange and complex glazes, their depth reminiscent of the hidden depths of the ocean ; he revived the technique of ‘pastillage’ that dates back to the 18th century, fashioning a rose out of porcelain… one of the many passionate exchanges that took place over the course of his three-year stay between the artist in residence and the studios of the Manufactory.
With a reputation today for welcoming contemporary art, the Musée de la Chasse et de la Nature is set to add to its accolades via this latest exhibition. The tradition connected with hunting and nature was bound to appeal to Johan Creten, and after spending three years with the Sevres Manufactory he has extended his vocabulary. Octopuses with an infinite number of tentacles, bizarre characters, shellfish clinging to the walls, torsos covered in roses, hermaphrodite couples...
And so the Musée de la Chasse et de la Nature has a new face. In the entrance courtyard, the bronze sculpture Why does strange fruit always look so sweet ?, of imposing size, stands as a question regarding the human condition. In the room dedicated to temporary exhibitions, the artist has installed a group of pieces made from ceramic and for the first time is showing Paris his drawings and watercolours.
Within the Museum, pieces in stoneware and bronze stand out in the middle of a collection of paintings featuring beasts that are breathing, panting, devouring, asleep or on watch, unusual objects, pot à oille, zoomorphic terrines... The arrangement seems random, but in fact it reflects the mysterious world of Johan Creten, where mythology mixes with the bravery of a warrior and the virtues of ancient chivalry.
Here, the man-woman duality is cancelled out, giving way to the posture of the warrior.
The Johan Creten exhibition will transfer to the gallery owned by the Sevres Manufactory in place André Malraux (Palais Royal), from 14 October to 31 December 2008, whereas other work by Johan Creten can also be seen at the Emmanuel Perrotin gallery in Paris and Transit gallery in Mechelen, Belgium. A catalogue charts the creative output of the artist during his time spent submerged in the depths of the Sevres Manufactory, the techniques he uses, his background and heritage.

Creations by the artist Johan Creten, produced whilst artist in residence with the Sevres National Manufactory, are being displayed within the Musée de la Chasse et de la Nature : his monumental sculptures in ceramic contrast with the naturalistic collections on view in the Museum. The decision to give space within the Museum to works by Johan Creten is part of a collaboration with the Sevres National Manufactory that was initiated at the time when the Maison de la Chasse et de la Nature was founded.
In 1964, wanting to set up a museum devoted to hunting and animal art, patrons François and Jacqueline Sommer sought to add to the works of art they had acquired with a passion. They approached public collections, in particular the Sevres Manufactory. In fact, the latter had in its archives an exceptional collection of animal works of art, initially intended to be used as models for porcelain painter decorators.
François et Jacqueline Sommer offered to pay for them to be restored in exchange for being able to keep some of them, which is how the Musée de la Chasse et de la Nature now has such a wide and diverse collection of paintings by François Desportes (1661-1743), regarded as one of the leading French animal artists.
Through its programme of temporary exhibitions, the Musée de la Chasse et de la Nature is devoting itself to showing the relationship between man and animal and man and nature that is an inspiration to modern day artists. The work of Johan Creten plays on the co-existence between the human, animal and vegetable. Whilst expressing a certain affinity with the creations of a Renaissance artist such as Bernard Palissy, his ceramic sculptures where the glaze accentuates the ambiguity, have a recurring theme of hybridisation.
Imbued with classical culture, Johan Creten has already played the game of confrontation with ancient works of art: in 2005 he was invited to exhibit amongst objets d’art in the Louvre, then in 2007, at the Musée Royal de Mariemont. At the Musée de la Chasse et de la Nature, mixed in amongst the permanent collections on display, the sculptures of Johan Creten form a
counterpoint to paintings depicting flora and fauna, whereas the temporary exhibition hall is entirely devoted to a display of his recent sculptures together with their preparatory sketches.
[Claude d’Anthenaise]

JOHAN CRETEN EX NATURA
Changing shape, changing direction, rebelling, existing, expressing, and breaking the mould. Creten’s work is constantly evolving, contracting and swelling within the confines of a medium that is unique yet steeped in history : ceramic, and which he has liberated from its old constraints. This is the material that Johan Creten has chosen to work in, which first appeared in the Far East around the 10th century Before Christ.
Clay, an unknown material, infinitely variable and lending itself to invention, mysterious because it is constantly mutating, clay blossoms in the hands of an artist, metamorphosing as it dries, being transmuted by fire in the kiln and shattering in the slightest fall. Johan Creten seeks out such fragility. For some time he has been wanting to escape from the finality of the finished article. (...) He entrusts his view of the world to this untameable material that resists his intentions. He loves it, it crumbles, breaks, splits, separates, in short it resists. It is a cruel mistress. ‘My pieces are often like wounds,’ he says, ‘Marks of experience ; an object is only whole when it is perfect, but for me it has to be damaged, I don’t stick the flowers back on’. The marks are crucial. His pieces need to be caressed, mistreated, they are badges of honour and that does not make them any less strong. In the East, ceramics are repaired with gold or silver, clearly visible and accentuated (..).
[Nathalie Viot]

download here the presskit [francais/english] [850 kb]