Christophe Terlinden: works

Christophe Terlinden

Peau d'orange, brons, tweedelig, 10 x 9 x 4 cm, ed 12

Christophe Terlinden | 11.11 – 22.12.2012 | La Fin du Monde… dit gezegd zijnde

Fin du Monde Christophe Terlinden

La Fin du Monde ... dit gezegd zijnde	La Fin du Monde… this being said	La Fin du Monde… ceci dit
Galerie Transit presenteert momenteel een veelzijdige mix van grotendeels op een conceptuele leest geschoeide werken van de Brusselse kunstenaar Christophe Terlinden (°1969, Etterbeek). La Fin du Monde… is zijn tweede solotentoonstelling in de galerie. “Geen art en geen chichi” Zo klinkt de slagzin van Christophe Terlindens eigen onderneming Techtur. Ze laat de kunstenaar toe om alles te doen wat zogezegd geen kunst is. Met schijnbaar eenvoudige ingrepen of concepten haalt de kunstenaar complexe kwesties aan en verwijst hiermee naar de essentie van sociale, economische, politieke en poëtische vraagstukken. Hij brengt wijzigingen aan in onze onmiddellijke omgeving of aan bekende objecten, om op die manier de toeschouwer subtiel tot denken aan te sporen. De expositie ‘La Fin du Monde… dit gezegd zijnde’ toont een variatie van tekeningen, foto’s, geluiden en objecten/sculpturen. De tekeningen zijn een reflectie op het ‘tekenen zonder reflectie’, namelijk tekenen met hulpmiddelen, die spontaan en automatisch patronen ontwikkelen. Ook het kinderlijke komt hierin tot uitdrukking: wat de kunstenaar als kind zo graag deed, kan hij nu als kunst, als een artistiek concept presenteren. Foto’s uit het project ‘Verhalenboek’, dat Christophe Terlinden oorspronkelijk voor personen op leeftijd en anderen uitwerkte, worden nu uit hun voormalige context genomen en krijgen met een nieuwe tekst ernaast, een andere duiding. Deze tekst is het ‘Lorem Ipsum’, een standaard proeftekst uit het drukkerijwezen, met wortels in een stuk klassieke Latijnse literatuur uit 45 v. Chr. In de 16de eeuw gooide een onbekende drukker een zethaak met letters door elkaar, waaruit deze eigenlijk nietszeggende tekst ontstond. Doel van deze tekst is een lay-out te bekijken zonder afgeleid te worden door tekstuele inhoud. Tenslotte toont Christophe Terlinden hoe kunstenaar en mecenas tot samenwerking kunnen komen. De kunstenaar stelde een overeenkomst op voor een lening die terugbetaalbaar is onder de vorm van kunstwerken. Als tegenprestatie ontvangt de verzamelaar, die de overeenkomst ondertekende, in de tijd gespreid een aantal kunstwerken. Jennifer Lee Hendrieksen is zo een verzamelaarster die het contract met Christophe Terlinden sloot. De expositie toont naast het viertalig ‘pact’, de kunstwerken die Jennifer op deze wijze, bijna zoals een abonnement op kunst, tot nu toe al gekregen heeft. Visueel resulteert dit project in een doorlopend werk van Christophe Terlindens oeuvre, waarbij tijdens de tentoonstelling werk wordt toegevoegd. De galerieruimte, maar ook de tuin, kunnen bovendien opnieuw beleefd worden via een geluidsproject. Dit geluid is een extract van een ronde tafel discussie in Bozar, het Paleis voor Schone Kunsten, in Brussel, tijdens de Prijs Jonge Belgische schilderkunst 2003. Dit project roept herinneringen op aan het videowerk ‘Mais Pourquoi’, dat Terlinden in 2007 met zijn zoon Marcel maakte. Marcel herhaalt anderhalve minuut de woorden ‘mais pourquoi?’. Dit repetitieve en nutteloos herhalende is weerom de kern van de vraagstelling. Ironisch en op subtiele wijze, wordt er voortdurend iets, maar tegelijk niets, gezegd. Het project is veelzeggend in zijn eenvoud. Zo belanden we bij de aanvullende titel van de tentoonstelling: ‘… dit gezegd zijnde’. [Sarah Gallasz]	Gallery Transit presents currently a mix of, largely conceptual, works of art from the Brussels artist Christophe Terlinden (°1969, Etterbeek). La Fin du Monde… is his second solo exhibition in the gallery. “No art and no chichi” This is the slogan from Christophe Terlindens own business Techtur. It allows the artist to do everything that isn’t supposed to be art. With seemingly simple interventions the artist quotes complicated questions. Herewith Christophe Terlinden indicates effective the essence of social, economical, political and poetic discourses. He intermediates in our immediate environment or in familiar objects, in order to encourage the viewer, in a subtle way, to think about it. The exposition ‘La Fin du Monde… dit gezegd zijnde’ exhibits a variation of drawings, photo’s, sounds and objects/sculptures. The drawings are a reflection on ‘drawing without reflection’, namely drawing with tools, that develop patterns spontaneously and automatically. Also the childhood is expressed in this work: what the artist loved to do as a child, he can now expose as art, as an artistic concept. Photo’s from the project ‘Storybook’, that Christophe Terlinden originally created for aged people and others, are now taken from their former context and are getting a different interpretation by putting them next to a new text. This text is the ‘Lorem Ipsum’, a standard test text from the printing business, with roots in a piece of classical Latin literature from 45 BC. In the 16th century, an unknown printer mixed up a composer with letters, from which this text, that actually is saying nothing, arose. Goal of this text is to be able to look at a lay-out without being distracted through textual content. Finally Christophe Terlinden shows how artist and patron can come to collaboration. The artist made a contract for a loan, which is repayable in the form of works of art. As a return and refund, the collector, who signed the contract, receives several works of art, spread over time. Jennifer Lee Hendrieksen is such a collector, who concluded the contract with Christophe Terlinden. The exposition shows, besides the ‘pact’ in four languages, the works of art that Jennifer acquired hitherto in this way, almost like a subscription on art. Visually this project results in a continuous work of Christophe Terlinden, in which during the exhibition works are added. To end, the exposition space, but also the garden, can be relived with a project of sounds. The sound is an extract from a round table discussion at the Bozar in Brussels, during the Price Young Belgian Painting 2003. This recalls the video work ‘Mais Pourquoi’, that Christophe Terlinden made in 2007 with his son Marcel. Marcel repeats constantly, during one minute and a half, the words ‘mais pourquoi?’. This aspect repetitive and useless is once again at the heart of the question. Ironically and in a subtle way, there is continuously something, but in the same time nothing, said. The project is eloquent in his simplicity. So we arrive at the additional title from the exhibition: ‘… dit gezegd zijnde’. [Sarah Gallasz]	texte francais en preparation
Open: vrijdag, zaterdag & zondag \| 14 - 18u \| of op afspraak	Open: Friday, Saturday & Sunday \| 2 – 6 pm \| or by appointment	Ouvert: vendredi, samedi & dimanche 14 – 18h \| ou sur rendez-vous

BAM kunstenaarspagina Terlinden

Getto Blaster 2009

click here for more information # Getto Blaster: new edition

Mais Pourquoi

"Mais pourquoi ?" video from Christophe Terlinden, 2007, 1'36", on Vimeo.

Jaune Minimum - Puzzle, 1995-2007

click here for text by Luk Lambrecht in dutch and french

Transit: Christophe Terlinden, Jaune Minimum

163 x 163 x 3 cm, Glass, self adhesive tape, time, mdf + documentation on paper & documentary on dvd, 10'

Réalisé avec les morceaux de l’ancienne horloge de la gare du Quartier Léopold, espace de construction des Institutions Européennes à Bruxel. Reste de “Jaune Minimum“ 1995, en savoir plus

Klik hier voor meer informatie

met kennis van zaken
en connaissance de cause
wissentlich

12 11 > 17 12 2006

Oostende 4 maart 1982 Vortigern

Transit organiseert voor de eerste keer een tentoonstelling met werk van Christophe Terlinden.
Voor Transit ontwikkelt hij nieuw werk dat in de galerieruimte zal te zien zijn.
In de permanentie komen enkele werken uit vorige projekten en tentoonstellingen..

schnaps shots (nederlands)

Als kind werd ik geconfronteerd met wat zich afspeelde aan en rond de keukentafel bij mij thuis. Bij de geurige dampen van soep gemaakt met de verse groenten uit de moestuin zat ik zonder het zelf te weten waartoe het leidde, te tekenen en op een primaire manier te knutselen en te bricoleren. Ik herinner me nog levendig en goed hoe ik de rubberen beschermhoes van de tafel bij ons thuis gebruikte als een haast modernistisch raster waar ik de dieperliggende vierkantjes gebruikte als oriëntatie en “mal” voor tekeningetjes. Bricoleren was een manier om de tijd te doden; een werken aan iets wat niet echt met een voorbedachte intentie op gang werd getrokken. Zondermeer of zoiets.
Het was donker en diep in november, toen plots een hard bonkend geluid tegen de deur ons herinnerde dat het de tijd was van Sinterklaas - die zijn ronde aan het doen was op de gladde daken. We moesten ons in donkere deze tijd van het jaar maar even inhouden en braaf blijven om al het beloofde lekkers en speeltuig niet aan onze neus te zien voorbijgaan. We vonden de Sint met zijn rode cape en vooral met zijn gekrulde vergulde staf een imposante verschijning waarvoor we (terecht) respect dienden op te brengen.
We waren kleine kunstenaars zonder het zelf goed en wel te beseffen en maakten van alles om onze verbeelding in te halen; we werden als het ware overgeleverd aan schnapps-ideeën waarmee wordt bedoeld dat je op een dronken en nevelig moment echt niet meer weet of de dansante gedachten in jouw hoofd positief of negatief zijn. Dat gebeurt pas de “morning after”. Het leven borrelde en deinde verder op de monotone handelingen van bijvoorbeeld het “cirkeltjes” tekenen op een stukje papier en later gebeurde dat wel eens vaker op een bierviltje.
Met enige kennis van zaken stel je deze flux van creativiteit als een klein universum, dat bestaat uit kleine dingetjes tentoon die de tijd weer openen, terugplooien en de bedenking doen sudderen omtrent de vraag wat kunst kan zijn en wat kunst niet is als het niet als kunst wordt bedacht en uitgevoerd. De “witte ruimte” van een galerie kan je dan gebruiken als een optelsom van witte muren, als dragers voor datgene wat je maakt. Ook multimedia is vandaag een handig inzetbaar middel geworden - ik wil het super precies en eenvoudig houden, net zoals het gewone leven zich ook op een vloeiende manier aandient als een meanderend aanstomen van omstandigheden die zich voordoen zonder dat de rechte lijn wordt aangehouden. Een pakketboot strandt op het strand van Oostende, de belettering is verdwenen tot de schamele letters “ink”. Alleen inkt blijft over aan de schamele oppervlakte van de herinnering... en wordt een beeld.

k.l.

click here for images of the exhibition

schnaps shots (français)

Une bonne partie de mon enfance s’est déroulée à la table de cuisine ou autour d’elle.
Entouré des arômes du potage frais que ma mère préparait avec les légumes du potager, je dessinais et je bricolais, d’une façon tout à fait primaire et sans bien savoir où cela me conduisait. Je me souviens en particulier de la nappe en caoutchouc qui protégeait la table et dont la surface présentait un quadrillage quasi moderniste : ses carrés enfoncés me servaient de pochoir qui inspirait et orientait mes dessins. Bricoler était une façon de tuer le temps : je travaillais à quelque chose qui ne répondait à aucune intention préalable. C’était vraiment une occupation « sans plus ».

Il faisait noir, novembre était déjà bien avancé. Soudain, des coups tambourinaient sur la porte ! Et à l’instant, ravis, nous comprenions, savourant la délicieuse découverte : c’était saint Nicolas qui, comme chaque année vers cette période, faisait le tour des maisons et rôdait sur les toits glissants ! Il fallait, à cette époque de l’année, être plus sages que d’habitude et retenir notre jeune fougue pour ne pas rater les friandises et les jouets dont le Saint nous apportait la promesse. Avec sa majestueuse robe rouge, et surtout avec sa crosse dorée dont l’extrémité se recourbait en volute, saint Nicolas nous impressionnait et nous imposait un juste respect. A l’insu de nous-mêmes, nous étions de petits artistes : notre imagination courait au-devant de nous, et nous mettions toutes sortes de choses en place pour la rattraper. Nous étions livrés à des idées-schnaps – vous savez, de ces idées qui, quand vous avez bu, ou quand vous êtes, comme on dit, « dans les vapes », dansent et voltigent dans votre tête, sans que vous puissiez dire encore le moins du monde, si elles sont positives ou négatives : le discernement ne vient que le lendemain. La vie jaillissait et coulait : les petits cercles que je dessinais, geste monotone, sur un bout de papier – et plus tard sur un carton de bière – en imitaient le rythme toujours changeant et toujours le même.

On finit par devenir un peu connaisseur de la chose, et, en tant que tel, par exposer ce flux créateur sous la forme d’un petit univers, composé de petits riens qui rouvrent et replient le temps passé, et qui font mijoter dans l’esprit des questions telles que : « Qu’est-ce qui peut être de l’art, et qu’est-ce qui n’est pas de l’art, quand cela n’est ni pensé ni réalisé comme tel ? » On peut alors mettre à profit l’ « espace blanc » d’une galerie, et utiliser cette somme de murs blancs comme supports pour ce que l’on fait. Le multimédia aussi est devenu de nos jours un instrument intéressant. J’aspire à une précision et à une simplicité extrêmes, tout comme la vie réelle se présente à nous comme un flux : ses circonstances nous arrivent par méandres, elles nous « affluent » sans respect de la ligne droite. Un paquebot échoue sur la plage d’Ostende, son lettrage a disparu et seules restent lisibles les lettres « ink ». Sur l’humble surface du souvenir, il ne reste que de l’encre – et elle devient image.

k.l.

traduction française par Machteld Castelein