zandpoortvest 10
be 2800 mechelen
t +32 15 336 336
m (b) +32 478 811 441
m (d) +32 475 477 478
Each painting: Zonder titel, 120 x 100 cm, oil on canvas
Zonder titel, 2012, oil on canvas, 200 x 130 cm
2012: Sequence | 16.09 - 28.10.2012 |[voor nederlands scroll verder]
Parallel exhibitions A choice and Sequence, with paintings by Joris Ghekiere running concurrently at CypresGalerie and Transit gallery from September 16 to October 28, 2012. According to Joris Ghekiere (b.1955, Kortrijk), "every image has its own strategy". Gallery Transit in Mechelen presents a series of new paintings by the artist. CypresGalerie in Leuven shows a selection of existing and not previously exhibited works. Every image has its own strategy, yet always rooted in the complex layers of an elusive and bewildering beauty the artist digs into and scrapes away at. Joris Ghekiere occupies a distinctive and ambiguous place within the tradition of painting. He refuses to restrict himself to a single theme or style or to adhere to one particular painting technique. The artist is inspired, among other things, by the beauty he perceives in his own photographs or images he finds on the internet. A beauty whose hidden meanings he invariably reveals through his use of colour, shading, or unusual perspectives. The layeredness of Ghekiere’s work manifests itself as well in the materiality of his paintings. Behind a seemingly monochromatic canvas - the etiolated colour present as a remnant of something more - lurks another colour, another layer. A process of addition, reduction and suggestion. At Transit gallery, Ghekiere presents, for the first time, the realization of a concept through a series of similar sized paintings. He works out a line of thoughtthrough a sequence of various interacting images. Plants, abstract patterns, the heads of victims of war against a black plane, an endless green: each new creation in its own way grants access to the totality of sensations the artist aims to evoke. Layer after layer, the sequence reveals the geology of Ghekiere’s thinking. Natalie Gielen
“Elk beeld heeft zijn eigen strategie”, aldus Joris Ghekiere (°1955, Kortrijk). Galerie Transit presenteert in Mechelen een reeks nieuwe schilderijen van de kunstenaar. CypresGalerie toont in Leuven een selectie uit bestaande en nog niet eerder getoonde werken. Elk beeld heeft zijn eigen strategie, steeds geworteld in de complexe lagen van een ongrijpbare en bevreemdende schoonheid waar de kunstenaar in wroet en schraapt. Joris Ghekiere positioneert zichzelf op een eigenzinnige en dubbelzinnige manier binnen de traditie van de schilderkunst. Hij laat zich niet vastpinnen op één thema of één stijl en wil zich niet vastklampen aan één schriftuur. De gelaagdheid van Ghekieres werk manifesteert zich ook in de materialiteit van zijn schilderijen. Achter een schijnbaar monochroom doek -de gedegradeerde kleur als residu van méér– schuilt een andere kleur, een andere laag. Een procedé van toevoeging, reductie en suggestie. De selectie bestaande werken in CypresGalerie tonen het schilderproces van de kunstenaar. Ze getuigen van de roes van het schilderen en de ambivalente verhouding tot -vergankelijke- schoonheid. Kunstige trouwkapsels en bloemen verleiden en misleiden. In galerie Transit presenteert Ghekiere voor het eerst de realisatie van een concept in een reeks schilderijen van hetzelfde formaat. Hij werkt een denkspoor uit in de vorm van verschillende beelden die op elkaar inwerken. Planten, abstracte patronen, de hoofden van oorlogsslachtoffers tegen een zwart vlak, een eindeloos groen: elke nieuwe creatie geeft op zijn manier toegang tot het geheel van sensaties die de kunstenaar wil oproepen. De sequentie ontbloot de geologie van Ghekieres gedachtegoed, laag na laag. Natalie Gielen
Preview van 3 schilderijen: Zonder Titel, 2012, 145 x 115 cm, olieverf op doek
Zonder Titel, 2012, 145 x 115 cm, olieverf op doek
Zonder Titel, 2012, 200 x 115 cm, olieverf op doek
New paintings | 21.11.2004 - 23.01.2005 |
e polyster, 135 x 115 cm
Ook in de nieuwe reeks schilderijen van
Joris Ghekiere vinden we de dekoratieve energie terug die zo kenmerkend is
voor zijn werk met bloemenpatronen, fijn geschilderde paarse en gele dégradés.
Uitdeinende cirkelmotieven appeleren aan het naar schoonheid hunkerende oog,
maar ze lijken het beeld echter van binnenuit te ondermijnen, ... een vorm
van esthetische sabotage? Precies deze gelaagdheid van het beeld dat finaal
lijkt te ontsnappen aan de perceptie en aan het begrip van de toeschouwer
lijkt een konstante te zijn in het werk van Joris Ghekiere.
Twee witte ovalen kantelen aan weerszijden van een ‘zip’ in het
paarse dégradé van het enige abstrakte werk in de reeks. Zijn
het lege spiegels die enkel onze blik terugkaatsen buiten het schilderij
of kijken we door vensters naar een elders gesitueerd vertepunt, in het midden
van het schilderij waar de zip het zicht blokkeert? Het is een sleutelwerk
in de reeks. Welke motieven Joris Ghekiere ook schildert –bloem, erotisch
tafereel of een bomauto- de uitdaging, het genoegen en de waarheid zijn gelegen
in de ervaring van het kijken en de geregisseerde veranderlijkheid van het
beeld. En waarom zouden precies deze omkering en omweg niet kunnen leiden
tot het dichter benaderen van het werkelijke waarvoor we zo blind zijn?
Meer dan vroeger wordt in een aantal nieuwe werken de spanning tussen abstraktie
en representatie opgevoerd. Het decoratieve patroon –of moeten we het
een woekerend virus noemen?- heeft zich met andere woorden midden in het
schilderen genesteld. De blik verliest zich in een doorwerkte verfhuid -verkregen
door een afwisseling van gespoten, geschilderde en gestempelde zones, en
een voortdurend afschermen en terug ophalen van verschillende verflagen-
weg van het motief en het document naar soms desoriënterende autonome
effecten van het schilderen, zoals licht en onscherpte. Zo transformeert
de donkere bosgrond in het beukentafereel tot een nachtelijk zicht op de
stad vanuit een landend vliegtuig. Deze vervreemdende afwisseling van verschillende
schilderstechnieken en gezichtspunten binnen één schilderij
wordt nog versterkt door de radikale keuze voor het negatiefbeeld. Het werk
met de zwarte vlokken is een herneming van een bestaand schilderij van een
berkenlandschap in de sneeuw, het is er het digitaal negatiefbeeld van: donker
wordt licht en omgekeerd, groen wordt roodpaars, witte sneeuwvlokken worden
zwarte vlokken. Het is voor de toeschouwer onmogelijk om het positief van
het beeld voor ogen te halen. Tegenbeelden als deze zetten de toeschouwer
op het verkeerde been, en er is geen ééndimensionaal statisch
beeld van het werkelijke. Enkel de bloemen –ook nu- zijn wat ze zijn,
ze bieden zich aan ter aanschouwing, al maskeren zij ook hun overrijpe of
verwelkte kortstondigheid.
All these paintings are 'untitled', oil on polyester, 2004, prices on request