Stefaan Vermuyten: text & publications

Maar wat betekent het?

Ik ben 8 jaar.
Ik ga voor de eerste keer met een bril op naar school. Ik besef dat ik er uiterst belachelijk uitzie en dat ik nu een lelijk kind ben. Ook vraag ik me af of ik voortaan de wereld door een stuk glas zal moeten bekijken. Wanneer ik over de speelplaats loop, overvalt me een verpletterend gevoel van claustrofobie.
Maar wat betekent het?

Ik ben 10 jaar.
Op de dag dat de eerste mens op de maan rondloopt bouw ik in de tuin mijn eigen ruimteschip met schragen, planken en doeken. Bij het hameren zet er zich in m’n oog een stukje roest vast dat door een oogarts uiterst omzichtig moet verwijderd worden. Van de maanlanding heb ik niets gezien en ’s avonds vraag ik me af of men ruimtewezens heeft ontmoet.
Maar wat betekent het?

Ik ben 14 jaar.
Voor m’n foto-experimenten bewaar ik fixeermiddel in een limonadefles. Mijn grootmoeder drinkt ervan en wordt redelijk onwel. “Nooit fixeermiddel drinken voor je ontwikkeld ben.”, zeg ik. (Of je zal voor altijd onzichtbaar zijn.)
Maar wat betekent het?

Ik ben 16 jaar.
Ik bezoek systematisch alle optiekers van de stad en vraag naar glazen ogen. (’t Is voor een kunstwerk.”) Ik kom met 2 tweedehands exemplaren thuis. Het kunstwerk wordt nooit gemaakt en de ogen gaan verloren.
Maar wat betekent het?

Ik ben 23 jaar.
Ik woon sinds een jaar op kamers en heb definitief besloten kunstenaar te worden. Na een verblijf van drie weken in Venetië scheurt het netvlies in m’n rechteroog. Er volgen verschillende, weinig succesvolle ingrepen. Dan maar verder met 1 oog...
Maar wat betekent het?

Ik ben 46 jaar.
Ik schilder in donkerbruine tinten een soort draaikolk van menselijke lichamen. Het is getiteld “The asshole of the universe”.
Fijn. Maar wat betekent het?

Enzovoort...

Stefaan Vermuyten, 2005

40 x 30 cm, 2003, acryl op mdf

de Morgen, 1/12/2004

Stefaan Vermuyten weet ... knap uit de hoek te komen met olieschilderijen op paneel. Vermuyten schildert vanuit het geheugen en de verbeelding en geeft via de verf vorm aan beelden die zonder verf letterlijk onvoorstelbaar zouden blijven. Niet voor niets spreekt hij van schilders zoals Munch, De Chirico en Cy Twombly, invloeden die zijn inmiddels beroemde kompaan van het eerste uur Luc Tuymans vaak aanhaalt. De recente schilderijen van Vermuyten zijn abstracte voorstellingen die uit de verf komen via een doorvoeld en meesterlijk schildersmétier. Na alles wat we kennen vanuit de Antwerpse school is het vrij indrukwekkend te zien hoe iemand zoals Vermuyten, die intussen in Leuven woont, erin slaagt met verve schilderkunst te maken die ook in de betere internationale kunsthuizen zou kunnen gedijen.

fragment uit artikel van Luk Lambrecht in de Morgen, 1/12/2004

Thibaut Verhoeven

Zo observerend extravert het kijken naar het werk van Rigo Schmidt is, zo intuïtief implodeert de blik tijdens het zien van de schilderijen van Stefaan Vermuyten (°1959). Vermuyten werd dikwijls gepercipieerd als een sidewalker van de zogenaamde ‘Antwerpse Grijze School’, waarmee men een nogal losvast aan elkaar hangende groep schilders bedoelde die eind jaren tachtig, begin jaren negentig furore maakte in het Antwerpse. De term ‘School’ was echter nogal vrijblijvend gebaseerd op een aantal gemeenschappelijke vormelijke en stilistische overeenkomsten die het werk van deze schilders typeerde. Zo borstelden ze meestal verstilde taferelen in vage, nogal dun aangebrachte penseelstreken en eerder modderige kleuren. Op thematisch-inhoudelijk vlak echter, verschilde het werk van deze groep wel degelijk sterk van elkaar. De schilderijen van Vermuyten zelf differentieren zich zelfs nog meer, vermits ze ook onderling sterk met elkaar overhoop lijken te liggen. Lijken, want hoe divers, uitwaaierend en stilistisch verschillend deze werkjes op paneel ook zijn, er zit wel degelijk consequentie in Vermuytens quasi abstracte, tastende en zoekende borstelstreken. Een consequentie die zich, net als die van Schmidt overigens, enkel en alleen binnen de schilderkunst kan manifesteren…

Stefaan Vermuyten schildert exclusief vanuit zijn verbeelding en geheugen. Hij probeert beelden uit zijn verleden al schilderend voor zijn geestesoog op te roepen, om ze vervolgens neer te borstelen zoals ze zich in zijn geheugen gedragen. Uiteraard is ook dit een benadering die niet alleen enkel door middel van de schilderkunst gerealiseerd kan worden, het is tevens een kwaliteit die men tegenwoording in weinig (pseudo-)figuratieve schilderkunst terugvindt. Vele schilders produceren vandaag de dag immers werk dat expliciet schatplichtig is aan nieuwere media als film en fotografie, waardoor het beeld zelden een exclusief schilderkundige meerwaarde meekrijgt… In de schilderijen van Vermuyten echter vloeien medium, métier en thematiek naadloos in elkaar over op zulke wijze dat ze elkaar niet enkel nodig hebben, maar tegelijkertijd ook wederzijds versterken. Ze bieden als het ware – in tegenstelling tot de werken van Rigo Schmidt - een kijkoefening in individuele introvertie ter beheersing van het grillige geheugen…
Kortom, de confrontatie tussen Rigo Schmidt en Stefaan Vermuyten knettert, om de simpele reden dat ze gebaseerd is op een dialoog die alles behalve vrijblijvend is. Hij wordt immers gevoerd door twee partijen die in principe hetzelfde beogen, maar het op een tegenovergestelde manier bedoelen… ( Thibaut Verhoeven, Mei 2006)